Πότε μια «ραγισμένη» καρδία γίνεται διαγνωστικό κριτήριο;

Πότε μια «ραγισμένη» καρδία γίνεται διαγνωστικό κριτήριο;

Μέσα στους επόμενους μήνες, η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρία θα έχει ολοκληρώσει τις εργασίες της για την αναθεώρηση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειρίδιου των Ψυχικών Παθήσεων (D.S.M). Στο πλαίσιο αυτό, διαφορετικές ψυχιατρικές ομάδες διαφωνούν ως προς τα κριτήρια της κατάθλιψης και συγκεκριμένα ως προς το εάν το πένθος για την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου θα πρέπει να εξαιρεθεί από τα διαγνωστικά κριτήρια. Η εξαίρεση αυτή προβλέπεται από την τρέχουσα έκδοση του D.S.M. αλλά ήδη σχεδιάζεται να καταργηθεί.

 

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο James Madison, Gregg Henriques, αναπτύσσει τη δική του συλλογιστική πάνω στο επίμαχο θέμα και καταθέτει τη δική του πρόταση. Ξεκινά τον συλλογισμό, υπερασπιζόμενος την εξαίρεση του πένθους για την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου από τα διαγνωστικά κριτήρια της κατάθλιψης. Θεωρεί ότι :

  • Εάν αντιλαμβανόμαστε μια ψυχική διαταραχή με τους ίδιους όρους που αντιλαμβανόμαστε μια ιατρική ασθένεια τότε όταν κάποιος άνθρωπος παίρνει μια διάγνωση, υποθέτουμε ότι υπάρχει μια ψυχο-νευρο-βιολογική δυσλειτουργία μέσα στο άτομο. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύει για την απώλεια γιατί αποτελεί μια φυσιολογική ανθρώπινη κατάσταση και δεν μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τον συναισθηματικό πόνο ως ασθένεια
  • Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ψυχικές ασθένειες είναι στην πραγματικότητα περιγραφές ψυχολογικών μοτίβων. Όσον αφορά την κατάθλιψη, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι πληρούν τα κριτήρια για την διάγνωση καταθλιπτικών επεισοδίων. Η διάγνωση τους όμως αυτή αποκτά διαφορετικό νόημα εάν ειδωθεί σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να διαγνωστεί με κατάθλιψη μια φτωχή γυναίκα που ανήκει σε μια μειονότητα και τα παιδιά της αντιμετωπίζουν νομικά προβλήματα ενώ η ίδια αισθάνεται ταπεινωμένη, ανάξια και παγιδευμένη; Σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο η «κατάθλιψή» της είναι κατανοητή όσο και μια γυναίκας που βιώνει μια απώλεια.

 

Ο Henriques συνεχίζει το συλλογισμό του με ένα θετικό επιχείρημα ως προς την κατάργηση της εξαίρεσης του κριτηρίου της απώλειας :

  • Σύμφωνα με τις παραπάνω θέσεις εάν αποδεχτούμε ότι το πένθος θα πρέπει να εξαιρεθεί από τα διαγνωστικά κριτήρια της κατάθλιψης τότε είναι σαν να αποδεχόμαστε έμμεσα ότι η κατάθλιψη είναι μια ψυχική ασθένεια που η αιτία της βρίσκεται μέσα στο άτομο. Κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές. Η κατάθλιψη είναι μια περιγραφική ταμπέλα και όχι απαραίτητα μια ψυχιατρική οντότητα. Ανάμεσα στους ανθρώπους που βιώνουν κατάθλιψη υπάρχουν αυτοί που όντως πάσχουν από κατάθλιψη και άλλοι που βιώνουν μια φυσιολογική αντίδραση σε αισθήματα ταπείνωσης, πένθους, εγκλωβισμού και αβοήθητου.

 

Σε αυτό το πλαίσιο ο Gregg Henriques προτείνει ότι η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία θα πρέπει να αναλάβει την κατάταξη των ψυχικών ασθενειών που τα αίτια τους απορρέουν από βιολογικές δυσλειτουργίες όπως η σχιζοφρένεια και ο αυτισμός. Αντίστοιχα, η Αμερικάνικη Ψυχολογική Εταιρεία θα πρέπει να αναλάβει την κατάταξη των ψυχικών ασθενειών που οφείλονται στην δυσλειτουργία ψυχολογικών μοτίβων.

Ο κοινωνικός ψυχολόγοςKurt Lewin θεωρούσε ότι η ψυχολογική συμπεριφορά είναι πάντα μια λειτουργία του ατόμου που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του. Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου μοιάζει με έναν τραυματισμό στο ψυχολογικό σύστημα του ατόμου. Ιδανικά, η θεραπεία θα πρέπει να λαμβάνει χώρα στα πλαίσια ενός σχεσιακού συστήματος που έρχεται να υποστηρίξει τον άνθρωπο που πενθεί. Η επαγγελματική βοήθεια έγκειται σε μια διαδικασία βοήθειας του ατόμου να «τα βγάλει πέρα» με τον ψυχολογικό τραυματισμό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και χωρίς καμία υπόδειξη ότι κάτι άλλο «κακό» συμβαίνει στο άτομο πέρα από την απώλεια αυτή καθεαυτή.

 

Επιμέλεια – Μετάφραση: Στεφάτου Δήμητρα

Ιανουάριος 2012

Πηγή: www.psychologytoday.com

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *