Τα παιδιά που έχουν διαγνωστεί με μια μαθησιακή δυσκολία συχνά αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους πολύ διαφορετικά. Ειδικά το σχολείο αποτελεί για αυτά πηγή ιδιαίτερου άγχους και πίεσης να επιτύχουν. Σε μια εποχή όπου η επιτυχία στο εκπαιδευτικό σύστημα μοιάζει να αποτελεί τη μοναδική κατευθυνσή για μια πετυχημένη επαγγελματική ζωή και καριέρα, τα παιδιά αυτά συχνά περιθωριοποιούνται και απορρίπτονται απο δασκάλους αλλά και απο το στενό σύστημα αξιολόγησης που δεν αναγνωρίζει τις ιδιαίτερες δεξιότητες αυτών των παιδιών. Παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικές έρευνες γύρω απο τις ιδιαίτερες δυνατότητες και ταλέντα των παιδιων με μαθησιακές δυσκολίες, συχνά το σχολικό περιβάλλον τα παρεξηγεί και τα αγνοεί. Χιλιάδες δημιουργικά παιδιά μένουν στο περιθώριο επειδή οι εκπαιδευτικοί δίνουν υπερβολική βαρύτητα στους αριθμούς, στις λέξεις και στις ιδέες και ασχολούνται ελάχιστα με εικόνες, μεταφορές και παρομοιώσεις. Έτσι τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες σύντομα φτάνουν να πιστεύουν οτι αυτά είναι «το πρόβλημα».
Καθώς μεγαλώνουν σε ένα κλίμα υπερπροσπάθειας και σχεδόν συνεχούς ακαδημαικής αποτυχίας αρχίζουν να νιώθουν ανίκανα και προβληματικά, εν μέρει λόγω του μεγάλου πλήγματος που δέχεται η αυτοπεποίθησή τους αλλά εν μέρει και λόγω του οτι συχνά χαρακτηρίζονται έτσι απο το περιβάλλον τους. Σταδιακά αποκτούν μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στην αρνητική κριτική ενώ παράλληλα επηρεάζονται πάρα πολύ απο τις διαθέσεις και τις προσδοκίες του άμεσου οικογενειακού, σχολικού αλλά και φιλικού περιβάλλοντός τους. Σύντομα εμφανίζουν επιπλέον συναισθηματικά προβλήματα όπως έντονη ντροπή, θυμό, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έντονη παρορμητικότητα, χαμηλή ανοχή της ματαίωσης και κατάθλιψη. Ακόμα αισθάνοται διαφορετικά και αποξενωμένα απο τους συνομηλίκους τους. Όλες αυτά σταδιακά αυξάνουν τον κίνδυνο για αυτά τα παιδιά να αναπτύξουν μια αρνητική εικόνα του εαυτού τους, η οποία με τη σειρά της εμποδίζει την ομαλή κοινωνικοποίησή τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες πέφτουν συχνά θύματα σχολικού εκφοβισμού.
Η παιγνιοθεραπεία είναι η πλέον κατάλληλη θεραπευτική παρέμβαση για όλες τις παραπάνω δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά αυτά. Μέσα στο δωμάτιο παιγνιοθεραπείας τα παιδιά αυτά, που συνήθως δυσκολεύονται να εκφράσουν ελεύθερα τον εαυτο τους μέσα απο το λόγο, προφορικό ή γραπτό, ανακαλύπτουν ένα μέρος και έναν ενήλικα απέναντι στον οποίο μπορούν να εκφραστούν με ποικίλους, δημιουργικούς τρόπους. Παράλληλα ο παιγνιοθεραπευτής/ παιγνιοθεραπεύτρια τα αντιμετωπίζει ως «αυθεντίες» του δικού τους προσωπικού κόσμου και παραμενει περίεργος και ανοιχτός απέναντι στο τι έχει το κάθε παιδί να πει. Ειδικά οι προσωποκεντρικοί παιγνιοθεραπευτες πιστεύουν στα μοναδικά ταλέντα και δυνατότητες κάθε παιδιού και στην ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τα προβλήματα της ζωής. Επειδή τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες ξέρουν καλά τα αδύνατα σημεία τους, αυτή η αλλαγή οπτικής γωνίας διευκολύνει τη δημιουργία μιας νέας αντίληψης του εαυτού τους αλλά και του κόσμου γύρω τους και αναδιαμορφώνει την ταυτότητά τους. Τέλος, μέσα σε ένα παιχνιδιάρικο περιβάλλον τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με τις δύσκολες εμπειρίες τους και βρίσκουν έναν μοναδικό τρόπο να ανταπεξέλθουν.
Πηγή:
Kegan Topper: Narrative Play Therapy and the Journey of a Boy Diagnosed with a Learning Disability: A Case Study
Κατερίνα Τσομή
Certified Play Therapist – Member of Play Therapy International
