Ο χρόνιος θυμός είναι τόσο επιζήμιος για το σώμα μας, ώστε στη λίστα για τους παράγοντες κινδύνου που συνδέονται με χρόνιες ασθένειες και πρόωρο θάνατο, κατατάσσεται υψηλότερα από το κάπνισμα,την παχυσαρκία και την υψηλή σε λιπαρά διατροφή.
Ακόμα χειρότερα κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τι να κάνει με τον θυμό. Δεν θα πρέπει να καταπιέζουμε τον θυμό μας λένε μερικοί, δεδομένου ότι αυτό ενισχύει τη σωματική μας βλάβη. Δεν θα πρέπει ούτε να τον εκφράζουμε λένε άλλοι, δεσομένου ότι και αυτό ενισχύει τη σωματική μας βλάβη! Ο θυμός είναι εξωφρενικός.
Ενω οι ένορκοι συζητούν πως να ασχοληθούν με το θέμα, ο θυμός σπέρνει την καταστροφή στους ανθρώπους που τον βιώνουν. Παρακάτω παρατίθενται μερικά από τα αποτελέσματα του χρόνιου ή καταπιεσμένου θυμού.
Φυσιολογικές συνέπειες του χρόνιου θυμού
Υψηλή αρτηριακή πίεση, καρδιακή νόσος. Σε μια μελέτη με σχεδόν 13.000 συμμετέχοντες, εκείνοι με τα υψηλότερα επίπεδα θυμού είχαν διπλάσιο κίνδυνο για την εμφάνιση στεφανιαίας νόσου και τρεις φορές τον κίνδυνο καρδιακής προσβολής σε σύγκριση με τα άτομα με χαμηλότερα επίπεδα θυμού.
Καρκίνος. Αφύσικα χαμηλές βαθμολογίες στην κλίμακα του θυμού έχουν εντοπιστεί σε ασθενείς με καρκίνο (αυτό υποδεικνύει καταπιεσμένο θυμό). Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο καταπιεσμένος θυμός μπορεί να είναι ένας πρόδρομος του καρκίνου και επίσης ένας παράγοντας που διευκολύνει την εξέλιξή του.
Ημικρανίες. Ερευνητές στο πανεπιστήμιο του St. Louis έδειξαν ότι που καταπιέζουν την οργή τους είναι πιο πιθανό να υποφέρουν από χρόνιους πονοκεφάλους.
Πονοκέφαλοι, παθήσεις του δέρματος, πεπτικά προβλήματα, κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών αποτελούν ένα ευρύ φάσμα των προβλημάτων που προκαλούνται από το θυμό.
Χρόνιος πόνος. Η καταπιεσμένη οργή συνδέεται με τον χρόνιο πόνο.
Κόπωση. Ο ψυχολόγος John Bradshaw λατρεύει να παρομοιάζει τα καταπιεσμένα συναισθήματα με την προσπάθεια να κρατήσουμε μια μπάλα κάτω από το νερό. Χρειάζεται προσπάθεια για να κρατήσει κανείς την μπάλα κάτω από το νερό λόγω της άνωσης. Με τον ίδιο τρόπο τα συναισθήματα θέλουν συνεχώς να απελευθερωθούν και να “ανέβουν στην επιφάνεια”. Χρεαιάζεται φυσική προσπάθεια για να τα κρατήσει κανείς κάτω από την επιφάνεια. Θα πρέπει να σφίξει κανείς τους πολύ δυνατά για να σταματήσει τη συναισθηματική ροή. Αυτό είναι πολύ κουραστικό.
Θάνατος. Η Δρ. Mara Julius στο Πανεπιστήμιο του Michigan ανέλυσε τις επιπτώσεις της χρόνιας οργής σε γυναίκες, κατά την διάρκεια μιας περιόδου 18 ετών. Τα συμπεράσματά της ήταν ότι εκείνες οι γυναίκες που είχαν αρχικά απαντήσει στα ερωτηματολόγια με εμφανή σημάδια μακροχρόνιας, καταπιεσμένης οργής, είχαν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να έχουν πεθάνει κατά την διάρκεια της μελέτης, συγκριτικά με εκείνες που δεν υπέκρυπταν εχθρικά συναισθήματα.
Άλλες συνέπειες του χρόνιου θυμού.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο χρόνιος θυμός οδηγεί σε κακοποιητικές σχέσεις, διαζύγιο, ενδοοικογενειακή βία, εγκλήματα μίσους, καταπίεση, παραμέληση. Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί. Πνευματικά, σχεσιακά και πολιστισμικά, ο θυμός είναι καταστροφικός.
Η αυταπάτη του χρόνιου θυμού.
Ο θυμός είναι ένα σύμπτωμα με ένα απατηλό αίτιο. Για παράδειγμα, ο άνθρωπος που ξεσπά με οργή, γιατί ένα παιδί δεν μπορεί να δέσει τα παπούτσια του, αυταπατάται σχετικά με τα αίτια αυτής της οργής. Ένα αθώο παιδί που δεν μπορεί να δέσει τα παπούτσια του γρήγορα δεν προκαλεί θυμό σε έναν ενήλικο άνδρα.
Αυτός που λέει : «Με θυμώνεις τόσο πολύ!» για οποιονδήποτε λόγο, αυταπατάται.
Πολλοί από εμάς έχουμε δει θυμωμένους ανθρώπους που κομπάζουν για το δίκιο τους και αναρωτιώμαστε αν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει πόσο γελοίος ακούγεται. Δεν μπορούμε ούτε με ακρίβεια ούτε με διακαιοσύνη να κατηγορήσουμε για τα συναισθήματά μας τους άλλους. Αυτή είναι η αυταπάτη του θυμού.
Πως θεραπεύεται ο θυμός
Όπως σε όλα τα συναισθηματικά ζητήματα, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματική αιτία του θυμού, όχι μόνο το σύμπτωμα.
Ο θυμός αποτελεί ένα δευτερεύον συναίσθημα. Δεν προκαλείται από άλλους ανθρώπους ή εξωτερικές συνθήκες αλλά αποτελεί μια εσωτερική απόκριση σε ένα πρωτογενές συναίσθημα. Κατ’αρχάς, νιώθουμε ένα πρωταρχικό συναίσθημα και μετέπειτα νιώθουμε θυμωμένοι. Πρωταρχικά συναισθήματα μπορεί να είναι ο πόνος, το πένθος, ο φόβος, η ενοχή, η θλίψη, ο πόθος. Τα πρωταρχικά συναισθήματα τείνουν να είναι ευάλωτα. Τα δευτερεύοντα συναισθήματα τείνουν να είναι προστατευτικά.
Όταν κάποιος θυμώνει με ένα παιδί επειδή δεν δένει γρηγόρα τα παπούτσια του, το πρωταρχικό συναίσθημα σε αυτή την κατάσταση, μπορεί να είναι ο φόβος ή η ενοχή. Φοβάται ότι ίσως αργήσει σε κάποιο ραντεβού. Φοβάται ότι ίσως έχει ένα παιδί αδέξιο. Νιώθει ενοχές ότι ίσως δεν βοηθάει το παιδί του.
Ο φόβος ή η ενοχή μπορεί να διαρκέσει μικροδευτερόλεπτα πρωτού θυματοποιήσει κάποιος τον εαυτό του με το συναίσθημα του θυμού, μεταμφιεσμένος σε ένα ισχυρό άνδρα που όμως ενεργεί σαν ένα νευρικό παιδί.
Η λύση για το χρόνιο θυμό είναι να εντοπίσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη για τα πιο ευάλωτα συναισθήματα που κρύβονται κάτω από αυτόν. Η διαδικασία αυτή απαιτεί μια εξωτερική προοπτική, καθώς η αυταπάτη του θυμού δεν είναι κάτι που ο μέσος ανθρωπος μπορεί να αντιληφθεί χωρίς εξειδικευμένη καθοδήγηση.
Ένα μεγάλο μέρος του θυμού μπορεί να θεωρηθεί και ένας τρόπος να σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Στο θυμό,εμείς είμαστε αυτοί που επικρίνουμε τον εαυτό μας, τσακωνόμαστε με τους άλλους και ζούμε τη ζωή μας με την προοπτική του θύματος.
Μετάφραση-Επιμέλεια: Δήμητρα Στεφάτου
Ιανουάριος 2013
Πηγή: www.psycentral.com
